Melisa lekarska

Bylina, do 80 cm wysokości, o mocnym, cytrynowym zapachu; łodyga wzniesiona, 4-kanciasta, rozgałęziona; liście sercowatojajowate, pomarszczone, grubo karbowano-ząbkowane; kwiaty barwy jasnożółtej, niebieskiej, różowej do białej, zebrane w jednostronne nibyokółki w kątach liści; kwitnie od lipca do sierpnia; owoc — rozłupnia.

Występowanie:uprawiana w ogrodach, czasem występuje w formie zdziczałej na przypłociach.

Właściwości:ziele melisy zawiera: olejek eteryczny, garbniki, gorycze, kwasy organiczne, śluzy, triterpeny, flawonoidy, sole mineralne, witaminę C. Ma właściwości: uspokajające, bakteriobójcze, przeciwskurczowe, wiatropędne, nasercowe, pobudzające apetyt i trawienie, napotne, przeciwwymiotne, przeciwreumatyczne.

Zastosowanie weterynaryjne

Napar z listków kwitnącej melisy podaje się narowistym koniom dla uspokojenia i złagodzenia ich odruchów.

Odwar z ziela melisy, podaje się bydłu i koniom przy wzdęciach, niestrawnościach, kolce jelitowej, morzysku, zatruciach pokarmowych. Odwar z ziela melisy i kwiatu lipy z utartą marchwią, podaje się podobnie jak wyżej bydłu przy wzdęciach, biegunkach, niestrawnościach. Odwar z ziela melisy, korzenia kozłka i mniszka lekarskiego, stosuje się w weterynarii jako środek uspokajający, nasercowy, przeciwzapalny, wirusobójczy, pomocny w leczeniu nosówki u psów i lisów.

Dodatek ziela melisy do paszy królików podnosi wartość kulinarną mięsa.

Melisa lekarska